ارزش عمل آدمی به نیت اوست. عملی که همراه با نیت پاک و خالص نباشد، وزر و

 وبالی است که بر دوش انسان سنگینی می کند.

امام صادق علیه السلام دانشجویان را سه دسته می دانند:

1- گروهی که می خواهند با تحصیل دانش فخر و مباهات را پیشه خود سازند،

 2-گروهی که هدف خود را دست یازی به مقام و منصب قرار می دهند و از راه خدعه و نیرنگ در پی رسیدن به آنند .

3-گروه سوم کسانی هستند که برای کسب معارف دینی و عمل نیک و ارتقای رفتاری خود به دنبال علم و دانشند.

اگر در تحصیل و تعلیم دانش نیت و انگیزه فرد، بر پایه ریا، فخر و مباهات به دیگران، به

 دست آوردن ثروت و مکنت و خلاصه هر آنچه غیر رضای محبوب و خدمت به خلق

 اوست قرار بگیرد، نتیجه ای جز سختی و تنگی در زندگی، برکت نداشتن، از دست

 دادن همراهی خدا در زندگی و پاداش اخروی، درک نکردن بوی بهشت و هلاکت و

 خواری نخواهد داشت. در عوض، کسی که برای خدا به کسب دانش بپردازد، با

 آراستگی به دانش، عمل خود را زیبا سازد و دانش خود را به دیگران نیز عرضه دارد،

 خداوند در ملکوت آسمان ها او را به نیکی یاد کند و نزد فرشتگان آسمان ها، از او به شکوه و عظمت نام برد.

رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمود:

هر کس برای فخرفروشی علم بیاموزد، جاهل از دنیا می رود و هر کس برای گفتن

 بیاموزد نه عمل، منافق می میرد.

 هر کس برای بحث و جدل یاد بگیرد، فاسق جان دهد و کسی که برای زیاد کردن مال

 و ثروت درس بخواند، بی دین از دنیا می رود و کسی که بیاموزد تا در عمل آرد، عارف

 و خداشناس می میرد.

پ.ن:من از آن روز که در بند توام آزادم ...