هیئت هفتگی سه شنبه شب ها پیش کش به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)

تعجیل در فرج مولانا صاحب الزمان(عجل الله)صلوات  

ا للهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

دینداری در آخر الزمان ،گرفتن آتش در دست

 وظیفه یک مسلمان معتقد آن است که وظایف دینی خود را به خوبی بشناسد و به آنها عمل نماید بدون شک در زمانی که امام در جامعه و میان مردم حضور داشته باشد تشخیص وظیفه بسیار راحت تر است چرا که فرد در این صورت به خدمت امام زمانش رسیده و کسب تکلیف می نماید ؛ ولی در زمان غیبت مساله تشخیص وظیفه بر عهده خود شیعیان است و با توجه به این که تشخیص وظیفه بسیار مهم است و امکان خطا و اشتباه نیز وجود دارد در نتیجه وظیفه شیعیان در این زمان بسیار مشکل تر میشود البته لازم به ذکر است که امامان علیهم السلام در این زمان هم شیعیان را به حال خود واگذار ننموده اند که سرگردان بمانند بلکه از آنان خواسته اند که به عالمان و کارشناسان دین و اسلام شناسان فقیه مراجعه کنند و برای تشخیص وظیفه از آنان مدد جویند .

  شاید بتواند به صورت قاطعانه گفت که مساله اصلی و مهم ترین عامل در سختی دینداری در آخرالزمان وضعیت فرهنگی دنیای مادی است غول های ارتباط جمعی از یک سو و رسانه ها از سوی دیگر به شدت با اسلام درگیر شده اند و با انواع تخریب ها و تحریف ها و سیاه نمایی ها سعی بر آن دارند که چهره خشن و سیاهی از اسلام ارائه نمایند از طرف دیگر ظواهر دنیا آنقدر زیبا جلوه نمایی می کنند و انواع فساد را در جامعه پخش می نمایند که مردم لازم میشود جهت کنترل امیال خویش مجاهدت و تلاش فراوان نمایند روشن است که با فساد علنی دنیای امروز حفظ دین و معنویت بسیار مشکل خواهد بود 


با تمام تفاصیلی که به صورت بسیار مختصر ذکر شد لازم است ذکر کنم که هر چند حفظ دین و عمل به وظیفه در دنیای پر تلاطم امروز دشوار است اما به همین اندازه و شاید بیشتر پاداش انسان های متدین و دین مدار نیز افزون است .

مژده : مومنان آخر الزمان به فرموده امیر مومنان علیه السلام در کارها و فداکاری های نیک و بزرگ مسلمانان صدر اسلام شریکند اینان کسانی هستند که پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم آنان را برادر خود خوانده و دیدار آنان را آرزو کرده است افرادی هستند که خداوند ، آنان را اولیای خود خوانده و پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در حق آنان فرموده است " خوشا به حال صابران در غیبت که اینان حزب الله هستند" ( بحار الانوار ج 52ص 143